Napakaliwanag ng umaga. May mga sasakyang nagliliparan sa himpapawid kasabay ng paglalakad ng mga taong robot sa paligid. Nang biglang may sumigaw at sumabog kasabay ng tunog na BOOM!!
“Gising!! Gising!! Kaini muna ang iyong umagahan at mamaya ay narito na ang school service mo.”, ang sabi ng kanyang nanay.
“Opo,Inay. Pero nanaginip ako kanina, may mga nagliliparang sasakyang parang spaceships at biglang…” sabi ni Ryan.
“Sshhh…wag ka nang dumaldal, kumain ka na at baka mahuli ka sa iyong klase.” Sabi ng kanyang nanay.
Si Ryan ay isang napakabait na anak. Hindi lamang mabait kundi isang napakatalinong bata. Hanga sa kanya ang kanyang mga magulang dahil sa kanyang angking talinong taglay.
Sa paaralan habang nagguguhit ng larawan si Ryan, biglang dumatingang kanyang guro at nakita ang kanyang gawa.
Guro: Mahusay ka palang magguhit Ryan! Hindi nap ala nating kailangang humanap ng ipanlalaban sa pagguhit. Si Ryan na lamang.
Ryan: Ma’am talaga po?
Guro: Syempre naman.
Pagkatapos ng klase, tuwang tuwang umuwi si Ryan.
Pagdating sa bahay…
Ryan: Nay!!Nay!!
Nanay: O,bakit anak? Tuwang tuwa ka atang umuwi ngayon?
Ryan: Oo nga po nanay kasi po napili po ako bilang “contestant” sa pagguhit bukas.
Nanay: Mabuti naman anak, kaya “proud na proud” ako sa iyo eh.
Sabado…Kinabukasan nagpaalam siya sa kanyang nanay upaang pumunta sa kanilang budega. Sa pagpasok niya sa pinto, biglang may nakislap kislap na ilaw na tilang “Christmas light” na nanggagaling sa kahon. Dali-dali niya itong binuksan at biglang naging maliwanag ang paligid.
Ryan: Ah! Anu ba yan? Bakit sobrang liwanag? Ano kayang mayroon sa loob nito?
Ryan: Wow! Ngaun lang ako nakakita ng ganito! Bakit ganun ang mga nilalakaran, gawa sa metal? Bakit may iba’t ibang sasakyan sa lumilipad sa himpapawid kahit tubig may mga kulay rin? Anung lugar ito? Paano ako makakabalik sa aming daigdig?
Biglang may tumawag sa kanyang pangalan na tila mo’y isang higanteng tao na may napakalagong na boses.
Higanteng Boses: Ryan…Ryan…
Ryan: Sino ka? Nasaan ako? Bakit ganito ang paligid? Walang mga tao at puro robot ang nasa paligid? Nasaan ako?
Higanteng Boses: Narito ka sa future. Heto ang itsura ng future, maraming nagbago.
Ryan: Future?
Higanteng Boses: Oo,tama ka…Nagustuhan mo ba ang lugar na ito?
Ryan: Parang naninibago po ako. Parang ito ang itsura ng malimit na napapanaginipan ko.
Higanteng Boses: Tama ka, dahil sa lawak ng iyong imahinasyon, pati ang lugar na ito ay nararating ng iyong malikhaing isip.
Ryan: Maari kop o bang malibot ito ng inyong lugar?
Higanteng Boses: Sige at sumakay ka dyan sa modernong sasakyan na iyan.
Higanteng Boses: Sundan mo ang aking mga sinasabi. Pumunta kamumuno sa lugar na ito at hayaan mong makilala ka nila.
Ryan: Sige po. Ngunit san po ba dito ang daan?
Higanteng Boses: Sundan mo lamang ang ibong kulay puti na lumilipad sa itaas at matatagpuan mo sila.
Ryan: Sige po.
Pagdating doon…
Namumuno: Sino kang pangahas ka?
Ibon: Hindi po, hindi po. Siya po ay pinadala dito ni Higanteng Boses.
Namumuno: Sige at ika’y magpakilala.
Ryan: Galing po ako sa nakaraan, hindi kop o sinasadyang makapunta sa lugar na ito. Pasensya na po. Ako nga pala si Ryan.
Namumuno: May patimpalak na mangyayari bukas. Maaari ka bang lumaban gamit ang mga gamit na ito at tutulungan kitang bumalik sa iyong pinanggalingan.
Ryan: Sige po. Maaari kop o bang subukan ang mga ito.
Namumuno: Heto at pag-aralan mo.
Pagkatapos ng kanyang pagsasanay, kinabukasan…
Maraming nag-uusap at biglang…
Namumuno: Ito na ang pinakahihintay nating lahat.
Ang paglalaban ng taong nanggaling sa nakaraan na si Ryan at ang Robotian na si Fritzian.
Halina’t tunghayan na natin.
Sa kanilang mahigpit na paglalabanan…
Fritzian: Heto ang para sa iyo!
Hinagisan ng bomba si Ryan ngunit umiwas ito.
Ryan: Hindi mo ako kayang talunin, kaya heto ang sayo!
Sa paghahagisan nila ng bomba, maraming mawalang mga robots. Kaya nagpasyang itigil na ang nasabing kompetisyon.
Namumuno: Itigil ang kompetisyon.
Marami nang buhay na ang nasawi. Wag na natin itong patagalllin pa. Kayong dalawa ay tatanghalin bilang mga nagwagi.
Lahat: (nagpalakpakan)
Ryan: Pasensya na Fritzian.
Fritzian: Wala yun basta’t walang nasaktan sa ating dalawa.
Namumuno: Bakit? Ayaw mo nab a dito?
RYAN: Hindi naman pos a ganoon. Naalalanko lang po ang aking mga mahal sa buhay.
Namumuno: Ipikit mo ang iyong mga mata.
Ryan: Sige po, maraming salamat po. Hindi ko po malilimutan ang kabaitang binigay nyo po sa akin.
Maraming salamat po.
At ipinikit nya na ang kanyang mga mata.
Pagmulat ng mata…
Ryan:Nay!!Nay!! (biglang yakap)
Namimiss ko na po kayo. Ang tagal ko na po kayong hindi nakikita.
Nanay: Hay naku, ikaw talaga! Nalambing ka na naman. Wala pang isang oras na nasa budega ka.
Ryan: Ganun po ba? Pero alam nyo po Inay, nakapunta na po ako sa…
Nanay: Future?
Ryan: Opo.
Nanay: Hay naku, nakatulog ka na naman no? Ang lawak kasi ng imahinasyon mo kaya kung anu anon a ang pumapasok sa isip mo. Sige kumain ka na. Gutom lang yan.
Ryan: Pero…
Nanay: Kumain ka na.
Ryan: Sige po.
Sa tuwing tapos na ang kanilang klase, lagi nyang pinupuntahan ang “future” upang matunghayan ang araw-araw na pangyayari roon at ibinabahagi niya ito sa kanyang mga kaklase kahit ang iba sa kanya.
New Generations 2020
No comments:
Post a Comment